Op een dinsdagavond in juni zit de LMR van locatie Hornerhof bij elkaar. Vier moeders, een begeleider en de locatiemanager buigen zich over de activiteitenkalender voor de komende tijd. Ideeën zijn er genoeg en de ouders willen helpen, maar redden ze het daarmee? En, hoe trekken ze daarin samen op?

‘We maken even een pas op de plaats met de activiteitenkalender’, zegt persoonlijk begeleider Bregt Hoekstra. ‘We kunnen van alles bedenken, maar we moeten eerst polsen hoeveel ouders mee willen. Zonder hen kunnen we geen activiteiten bieden.’ De aanwezige moeders vinden het vanzelfsprekend om bij te springen. ‘Wij hebben jarenlang zelf voor Tinke gezorgd’, zegt Baukje Venema. ‘Nu ze hier woont, laat je haar natuurlijk niet los. Wij willen betrokken blijven en vinden korte lijnen belangrijk, met de begeleiding en de organisatie. Het helpen met activiteiten hoort daar ook bij. Alle ouders hier hebben geholpen bij activiteiten als de 4Mijl, de opening van de nieuwe locatie of de jaarlijkse tuinbeurt. De vader van Tinke heeft de zandbak omgebouwd tot een groentetuin. We vinden dat normaal en zien het niet als een belasting.’

Truckersdag

Een mooi voorbeeld van een activiteit waarbij ouders jaarlijks helpen, is de Truckersdag. Twee van de vier aanwezige moeders hebben cliënten gehaald en gebracht. Monique van der Kamp, moeder van Floortje, ging de hele dag mee, omdat een begeleider was uitgevallen. ‘Ik reed in de stoet mee met een busje voor de kinderen die niet in een grote truck durfden. We hadden er een feestbus van gemaakt met slingers en ballonnen. Je mocht niet toeteren, maar dat hebben we toch de hele weg gedaan. We hadden de ramen open en vrolijke Nederlandstalige muziek aan. Het was een groot succes en ook erg leuk om te doen.’

Bregt Hoekstra:

'Als je samen aan het klussen bent of helpt bij een activiteit, ontstaat verbinding.'

Grens
De vraag is wel: waar ligt de grens in de hulpvraag? ‘Wat als we vragen om in het weekend een dienst mee te draaien omdat het rooster niet rondkomt? Of als een kind daardoor een paar dagen naar huis moet?’, zegt locatiehoofd Diana Vernooij. ‘De personeelskrapte neemt toe en het nieuwe kabinet heeft bezuinigingen aangekondigd. Ik maak me daar zorgen over.’ Monique: ‘Als het echt nodig is, zal ik bijspringen. Maar de verantwoordelijkheid voor de veiligheid ligt wel bij De Zijlen. Er zijn cliënten die geen rem hebben en geen gevaar zien. Die verantwoordelijkheid is te groot. Verder ben ik weer gaan werken sinds Floortje hier woont, dus tijd is ook een factor.’ ‘Dat geldt voor mij ook’, zegt Baukje. ‘Het is wel belangrijk dat er balans blijft en dat we de hulpvraag met meerdere mensen dragen.’ 

Verbinding

‘Ik vind het fijn dat we hier zo open en eerlijk met ouders over kunnen praten’, zegt Bregt. ‘Dat komt ook doordat ouders betrokken zijn en regelmatig helpen. Als je samen aan het klussen bent of helpt bij een activiteit, ontstaat verbinding. Je praat gemakkelijker over situaties waar wij tegenaanlopen, zoals de personeelskrapte. We tonen ook onze kwetsbaarheid daarin. Eigenlijk hadden we veel eerder hulp moeten vragen. Bij andere kinderen lopen ouders ook mee met de Avondvierdaagse of rijden ze naar sportwedstrijden. Vaak willen ouders dat hier ook wel, maar wij hebben het nooit gevraagd.’ 

Geven en nemen

‘Het is goed dat we hierover in gesprek zijn’, vindt ook Marjen van Oosterhout, moeder van Alec. ‘Zo kunnen we als LMR duidelijk aan andere ouders aangeven wat de verwachtingen zijn. Bijvoorbeeld, als je kind meegaat naar een activiteit moet je er zelf ook bij zijn. We zijn nu bezig om die randvoorwaarden in beeld te krijgen. Het is een proces dat je samen ingaat en waarin je beide duidelijk aangeeft wat haalbaar is.’ ‘We moeten elkaar daarin tegemoetkomen’, vindt ook Bregt. ‘Ouders vragen ons wel eens of hun kind wat eerder terug kan komen omdat het thuis even niet gaat. Andersom kunnen wij eens vragen of een kind wat langer thuis kan blijven omdat we te weinig mensen hebben. De wisselwerking is belangrijk, zonder drempels om iets aan elkaar te vragen. Zo komen we er samen vast uit.’